na trzynaście...
Konie cichutko rżą w mojej głowie. Plączą się myśli w rzeczywistości osnowie. Układ nerwowy dostaje na przemian szału, na przemian doznaje ciszy. Kojącej, znaczącej, milczącej i przeżuwającej non stop siano. Jak ten Harpagan siwy, co mi serce kiedyś skradł. Na trzynaście długich, na trzynaście pięknych. Lat. Nie umiem już tego ze Smoczycą odzyskać. Może kiedyś. Brakuje mi tego, choć nie daję po sobie znać. Płaczę nocami, tylko gdy nikt nie widzi. Wszechświat juz nawet nic nie mówi, nie szepcze, nie szydzi. Rozsiadł się naprzeciwko i obserwuje z zaciekawieniem. Czy jakieś zwierzę jeszcze wzbudzi we mnie serca drżenie? Oby tak. Może nie. Żadne z nas tego nie wie dziś. Tymczasem świat sie nie wali, las się nie pali, nie przepalają mi sie styki. Jak nigdy. Przebiegłam jak sarna przez knieje i nie wpadłam w żadne wnyki. Tym razem. Ale mam w sercu wzór na szczęście, a w duszy karmię się obrazem. Słyszę wciąż szelest i szloch przeżuwanego leniwi...